สติปัฏฐานสี่ เป็นเอกายนมรรค (สัมมาสติ)
สติปัฏฐานสี่ เป็นเอกายนมรรค
ภิกษุ ท. ! หนทางนี้ เป็นหนทางเครื่องไปอันเอกทางเดียว
เพื่อความบริสุทธิ์หมดจดของสัตว์ทั้งหลาย
เพื่อก้าวล่วงเสียซึ่งโสกะและปริเทวะ
เพื่อความตั้งอยู่ไม่ได้แห่งทุกข์และโทมนัส
เพื่อถึงทับซึ่งญายธรรม
เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง ;
หนทางนี้คือ สติปัฏฐานสี่. สี่อย่างไรเล่า? สี่คือ
ภิกษุ ท. ! ในกรณีนี้ ภิกษุ :-
๑. เป็นผู้ ตามเห็นกายในกาย อยู่เป็นประจำ
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.
๒. เป็นผู้ ตามเห็นเวทนาในเวทนาทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.
๓. เป็นผู้ ตามเห็นจิตในจิตทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.
๔. เป็นผู้ ตามเห็นธรรมในธรรมทั้งหลาย อยู่เป็นประจำ
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลก ออกเสียได้.
- มหา. ที.๑๐/๓๒๕/๒๗๓.
หมวด ข. ว่าด้วย ลักษณะ - อุปมา ของสัมมาสติ
ลักษณะแห่งความมีสติสัมปชัญญะของภิกษุ
มหาราช ! ภิกษุเป็นผู้ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ เป็นอย่างไรเล่า?
มหาราช ! ในกรณีนี้ ภิกษุ เป็นผู้กระทำความรู้ตัวรอบคอบ ในการก้าวไปข้างหน้า การถอยกลับไปข้างหลัง, การแลดู การเหลียวดู, การคู้การเหยียด, การทรงสังฆาฏิบาตรจีวร, การฉัน การดื่ม การเคี้ยว การลิ้ม, การถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ, เป็นผู้กระทำความรู้ตัวรอบคอบ ในการไปการหยุด, การนั่ง การนอน, การหลับ การตื่น, การพูด การนิ่ง.
มหาราช ! อย่างนี้แล ภิกษุเป็นผู้ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ.
- สี.ที.๙/๙๔/๑๒๓.
อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาค ๒ หน้าที่ ๑๑๗๖
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น